W myśl obowiązujących przepisów sąd orzekając rozwód wskazuje, który z małżonków ponosi winę za rozkład pożycia, choć może on odstąpić od tego na zgodne żądanie małżonków. Co warto wiedzieć o rozwodzie z winy drugiego małżonka?
Zgodnie z art. 56 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego: „Jeżeli między małżonkami nastąpił zupełny i trwały rozkład pożycia, każdy z małżonków może żądać, ażeby sąd rozwiązał małżeństwo przez rozwód”. Orzekając o winie, sąd musi ustalić, czy występuje sprzeczność zachowania się małżonków z normami prawnymi lub zasadami współżycia. Punkt ten jest o tyle istotny, że musi istnieć związek przyczynowy pomiędzy postępowaniem lub zachowaniem się małżonka a właśnie rozkładem pożycia małżeńskiego. Warto przy tym dodać, że w Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 12 marca 2010 roku (sygn. akt IACa 35/10) wskazał, że nie chodzi o każde zachowanie czy postępowanie, ale tylko o te, które miały wpływ na spowodowanie czy utrwalenie rozkładu pożycia małżeńskiego.
Katalog przesłanek
W praktyce wyróżnić można takie zachowania, których udowodnienie w trakcie postępowania rozwodowego umożliwia przypisanie winy rozpadu pożycia jednemu z małżonków. Wśród przesłanek, na pierwszym miejscu, wymienić należy zdradę współmałżonka. Warto przy tym pamiętać, że nie choćby tylko i wyłącznie o zdradę fizyczną, ale również wszystkie inne zachowania, które wykraczają poza granice przyjętej przyzwoitości.
Inną przesłanką może być agresja lub stosowanie przemocy fizycznej lub psychicznej przez jednego z małżonków. Za takie zachowanie uchodzić będzie również używanie przez jednego z małżonków słów obraźliwych, wulgarnych czy też zniesławienie małżonka. Wśród innych często wymienianych powodów należy wymienić nałogi, opuszczenie współmałżonka czy brak dbałości o sprawy rodzinne.
Konsekwencje
Trzeba pamiętać, że rozwód z winy drugiego małżonka ma konsekwencje prawne. Podstawową kwestią jest powstanie ewentualnego obowiązku alimentacyjnego. Zgodnie z art. 60 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego małżonek, który nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia – i jednocześnie znajduje się w niedostatku – może żądać od drugiego małżonka rozwiedzionego dostarczania środków utrzymania. Jednocześnie stan niedostatku nie występuje w każdej sytuacji. Mowa tu tylko o takiej, w której małżonek nie posiada własnych środków, nie ma też możliwości zaspokajania swoich podstawowych potrzeb.